Roy* (18) kreeg op 5-jarige leeftijd de diagnose ADHD. Met vallen en opstaan leerde hij om te gaan met een brein dat nooit stilstaat. “Vind een uitlaadklep voor jezelf.”
Hoe is om op jonge leeftijd de diagnose ADHD te krijgen?
“Ik heb me altijd een beetje anders gevoeld. Met ADHD ben je constant aan het denken, je brein staat eigenlijk nooit stil. Op school was ik druk en minder aanwezig, ik kon me lastig focussen. De leerkrachten hadden vaak geen idee wat ze met me aan moesten. Soms moest ik achterstevoren zitten, met mijn hoofd naar de muur zodat ik niet was afgeleid. Of ik kreeg een koptelefoon op. Verre van prettig – en het werkte ook niet.”
Hoe was jouw basisschoolperiode?
“Eerlijk? Die tijd was niet altijd even leuk. Omdat ik dingen moest doen die ik moeilijk vond en taakjes afkrijgen me veel moeite kostte. Plus dat gevoel van anders zijn. Vrijwel direct na de diagnose ben ik met medicatie begonnen. Die wilde ik nog weleens vergeten, dat merkte ik dan direct. Dan was ik drukker en was focussen lastig. Mijn klasgenootjes zeiden dan geregeld: ‘wat is er met mij jou, ben je je pilletje vergeten ofzo?’. Niet leuk om dat continu te moeten horen, het is al moeilijk genoeg. In groep 7 heb ik zelfs agressieproblemen gekregen. Toen heb ik aan neurofeedback gedaan, dat hielp gelukkig.”
Wat heeft jou nog meer geholpen?
“Een veilige thuissituatie. Ik wist dat ik terecht kon bij mijn ouders, broer en opa en oma. Daar ben ik ze erg dankbaar voor! Wat ook helpt: een ritme hebben. Structuur en duidelijkheid zijn goed tegen de drukte in mijn hoofd. Ook al is dat soms wel een uitdaging, want met ADHD ga je al snel van de hak op de tak. Ook heel belangrijk: een uitlaatklep vinden. Iets doen voor jezelf, waar je plezier in hebt. Zelf heb ik veel gehad aan gamen, kickboksen en de sportschool. En vooral: praten over wat me dwars zit. Je kunt het niet alleen doen en dat hoeft ook niet!”
Wat wil je anderen nog meer meegeven?
“Veel mensen hebben geen goed beeld wat ADHD inhoudt en wat de impact ervan is op je dagelijks leven. Door meer bekendheid hieraan te geven, hoop ik dat hier meer begrip komt. En verder: niks is onmogelijk. Zo ben ik nu bezig met mijn rijbewijs en heb een eigen bedrijfje. Tuurlijk, je hebt een aandoening en daarmee moet je te dealen. En dat is niet altijd even makkelijk. Maar ADHD hoef je zeker niet als een rem op je leven te zien.”
Wegens privacy redenen is Roy* een fictieve naam. Zijn gegevens zijn bij de redactie bekend.