Dankzij Artificial Intelligence (AI) hoeven we steeds minder zélf na te denken terwijl we (meer dan) tevreden zijn met het resultaat. Zo hoeven we steeds vroeger in het leven onze hersenen minder te gebruiken wat de vitaliteit ervan doet afnemen. Minder vitale hersenen zijn meer kwetsbaar voor het ontstaan van neurodegeneratieve ziekten.
Toen en nu
Vroeger móesten we denken (een plan maken) én bewegen (jagen) om aan voedsel te komen, maar denken en bewegen kosten energie. Om de energievoorraad aan te vullen heb je voedsel nodig. 300.000 jaar geleden was dagelijks eten niet vanzelfsprekend. Dus moest dat denken (en bewegen) zo efficiënt mogelijk. Tegenwoordig wordt het voedsel thuis bezorgd. Er is nu een overvloed aan voedsel maar vanuit de evolutie eten we het allemaal op. Dat die overvolle energievoorraad chronische ziekten zoals obesitas, diabetes type 2, en hart- en vaatziekten veroorzaakt, nemen we voor lief. Om te eten hoeven we nauwelijks meer te denken en te bewegen. We zijn liever lui dan moe.
Liever lui dan moe
Tóch ons doel bereiken, met zo weinig mogelijk inspanning, hoe fijn is dat! Want onnodige inspanning geeft een rot gevoel. Technologieën helpen om ons doel te bereiken met nóg minder inspanning! Bijvoorbeeld de Smartphone. We worden echt niet smarter van de Smartphone. Ons geheugen zit in de Smartphone. Vraagt iemand iets? We zoeken het meteen even op. Nee, denk eerst zélf na! Wacht met opzoeken. Maar wachten kost energie. Het moet nu en het moet snel, en dat in combinatie met onze luiheid. Logisch dus dat AI zo’n razendsnelle opkomst doormaakt! Ik noem AI: Afnemende Intelligentie.
AI: Afnemende Intelligentie
AI kent vele types, zoals Artificial Narrow Intelligence (ANI), Artificial General Intelligence (AGI), en Artificial Super Intelligence (ASI). ANI kan bepaalde taken uitvoeren, van ons overnemen, maar kan geen nieuwe taken zélf bedenken. AGI zou gelijk staan aan de menselijke intelligentie waarbij de mens de machine nog wel de baas blijft. ASI zal de menselijke intelligentie overtreffen. Bij alle drie de types zullen wij ons steeds minder cognitief hoeven in te spannen. Er is sprake van ‘Underuse’.
‘Underuse’ en neurodegeneratieve ziekten
Underuse betekent dat we te weinig gebruik maken van onze eigen intellectuele capaciteiten. Dat hoeft ook niet want we bereiken ons doel tóch wel. Hoe jammer is dat! Want onze hersenen moeten juist uitgedaagd worden. Hersenen die uitgedaagd worden, willen steeds meer uitdaging! Hersenen hebben ‘need for cognition’. Maar nee, underuse. Dat het bereikte doel hoger had kunnen liggen, door méér cognitieve inspanning, jammer dan. En zo worden onze hersenen steeds minder uitgedaagd, steeds minder vitaal. Bovendien zijn we ook nog eens chronisch ziek. We zetten de deur open voor neurodegeneratieve ziekten.
