Toen Roxanne Kwant (28) hoorde dat ze diabetes type 1 had, leek de wereld even stil te staan. Zestien jaar later leeft ze meer dan ooit. En laat de content creator & presentatrice zien dat grenzen vaak in je hoofd zitten.
“Ik was twaalf toen ik te horen kreeg dat ik diabetes type 1 had. Mijn arts vertelde het me op zo’n nare manier dat ik dacht: dit is het einde van mijn leven. Hij somde op wat er allemaal mis kon gaan: blindheid, hartproblemen, amputaties… Dat gaf wel even paniek. In de jaren daarna ontdekte ik dat de manier waarop de boodschap wordt gebracht, zóveel invloed heeft op hoe je ermee omgaat. Ik spreek weleens mensen die net de diagnose krijgen, en bijna altijd hoor ik hetzelfde: angst. Ze denken dat hun leven voorbij is. Ik snap dat goed, want dat dacht ik ook. Maar ik wil laten zien: met diabetes is je leven niet voorbij, het is gewoon anders.”
Bewust genieten
“Diabetes type 1 is een deel van mijn leven, maar het ís niet wie ik ben. Dat onderscheid is voor mij heel belangrijk. In het begin voelde het alsof ik continu moest bewijzen dat ik ‘normaal’ was. Ik wilde me niet laten beperken, dus ik deed juist alles wat ik wilde. Nu, zestien jaar later, doe ik nog steeds alles wat ik wil, maar met wat meer kennis en bewustzijn. Ik hou van een wijntje en lekker eten, ik ben best wel een bourgondiër. Alleen weet ik wel precies wat ik doe. Ik weet hoeveel koolhydraten er in een drankje zitten en zorg dat ik altijd controle houd.”
Stress helpt niet
“Toen ik jong was, werd tegen me gezegd dat je met diabetes het best kon kiezen voor een vaste, gestructureerde baan van negen tot vijf, dat een leven met regelmaat en zekerheid het beste was. Maar dat past helemaal niet bij mij! Ik wilde iets creatiefs doen, iets met mensen, iets met energie. Als presentatrice en content creator heb ik een onregelmatig leven, maar vind ik juist fijn. En als ik plezier heb, merk ik dat mijn waardes ook beter zijn. Stress is veel slechter voor mijn suiker dan een leuke, volle werkdag. Natuurlijk moet je goed voor jezelf zorgen, maar paniek helpt niet.”
Sensor biedt uitkomst
“Natuurlijk zijn er momenten waarop het lastig is. Ik herinner me een keer op een filmset, toen ik ineens een flinke hypo kreeg en we moesten stoppen met draaien. Dat is even flink balen, maar het iets dat kan gebeuren. Het scheelt dat iedereen van mijn situatie weet, dus als het misgaat, kan er snel gehandeld worden. Wat ook helpt, is de technologie: mijn sensor is echt een uitkomst. Vroeger moest ik wel tien keer per dag in mijn vinger prikken. Nu zie ik via de app op mijn telefoon precies wat mijn suiker doet, ook ’s nachts. Dat geeft rust.”
Rare opmerkingen
“Wat soms lastig is, zijn de misverstanden en onbegrip. Geregeld krijg je de meest rare opmerkingen naar je hoofd geslingerd. ‘Mag jij wel mandarijnen?’ of ‘Diabetes? Ach ja, mijn kat heeft dat ook’. Dan lach ik, maar het laat zien hoe weinig mensen eigenlijk weten wat deze ziekte inhoudt. Daarom blijf ik erover praten, op een eerlijke en soms luchtige manier. Laatst heb ik samen met Maarten Gruyter van DON (Stichting Diabetes Onderzoek Nederland – red.) een podcast gemaakt. We praten we over dingen waar mensen met diabetes vaak niet over durven praten: alcohol, uitgaan, seks, drugs. Niet om het te verheerlijken, maar om te laten zien hoe het leven met diabetes écht is. En dat je ook daarin verstandige keuzes kunt maken.”
Blijf dromen
“Ik wil mensen laten zien dat een chronische ziekte niet per se het einde van iets hoeft te zijn. In mijn geval ben ik meer volwassen geworden en vooral: ben ik me veel bewuster van wat écht belangrijk is. Diabetes heeft me verantwoordelijk gemaakt, maar ook dapper. Ik zeg ‘ja’ tegen dingen die me gelukkig maken, omdat ik weet dat het leven te kort is om te wachten tot alles perfect is. Als ik iets mag meegeven, dan is het dit: blijf dromen en maak ze waar. Je kunt een prachtig leven leiden, óók met diabetes. Want je hebt het, maar je bént het niet.”
