Van een actieve man zonder klachten naar een hartfalenpatiënt. Het overkwam Arjan van der Vinne (54). De mechanische hartpomp (HeartMate 3 LVAD Therapie) redde zijn leven. Wat houdt dat in? En hoe ervaart hij dat, leven met een zogenaamd steunhart?
Hoe lang bent u al hartpatiënt?
“Jarenlang heb ik op hoog niveau volleybal gespeeld. Tijdens het inlopen voor een wedstrijd in 2019 werd ik opeens heel kortademig en had ik een torenhoge hartslag. ‘Boezemfibrillatie’ luidde het oordeel in het ziekenhuis. Hier heb ik meerdere poliklinische behandelingen voor gehad om mijn hart weer te resetten. Dat ging prima, er is in principe ook goed te leven met boezemfibrillatie. Tot het op een gegeven moment van kwaad tot erger ging.”
Is dat de reden dat u in 2020 een steunhart heeft gekregen?
“Naast de boezemfibrillatie was ook de pompfunctie van mijn linkerhartkamer licht verminderd. Dat is met de tijd alleen maar slechter geworden, met ernstige hartritmestoornissen als gevolg. Bovendien bleek de druk in mijn hart veel te hoog te zijn, waardoor ik enorm veel vochtophoping had. Medicatie daartegen sloeg niet aan, waardoor het oordeel ‘harttransplantatie’ volgde. Tijdens het vooronderzoek voor die transplantatie is per toeval een kleine kwaadaardige tumor in mijn blaas ontdekt. Zodoende moet ik vijf jaar wachten om kankervrij te zijn en in aanmerking te komen voor de wachtlijst van transplantatie. Maar omdat de vochtophoping van mijn hart levensbedreigend werd, ben ik in april 2020 met spoed geopereerd. En werd ik wakker met een LVAD in mijn hart.”
Wat merkt u van de LVAD in het dagelijks leven?
“Na de operatie en revalidatie die hierop volgde kon ik mij eigenlijk goed redden in het dagelijks leven. Helaas kreeg ik last van ontstekingen van de aandrijflijn, waardoor in juli 2021 de LVAD zelfs moest worden vervangen. Dat heeft er wel ingehakt. Volleyballen zit er niet meer in, traplopen is intensief. Gelukkig kan ik op vakantie, alleen zit een duik in het zwembad er niet meer in. Dat gezegd hebbende: dankzij mijn steunhart leef ik nog. En daar ben ik heel dankbaar voor! En gelukkig kan ik inmiddels weer fulltime werken, iets waar ik heel blij mee ben.”
Hoe kijkt u naar de toekomst?
“Ik verwacht dat mijn steunhart het volhoudt tot mijn harttransplantatie. Maar garanties heb je natuurlijk niet. Ondanks alle onzekerheid leef ik zonder de verwachting dat er iets kan gebeuren, hoe gek dat misschien ook klinkt. Eerst is het afwachten tot ik vijf jaar schoon ben, dan kijken we wel weer verder. Wat dat betreft leef ik met dag. Maar als het blijft gaan zoals het nu gaat, ben ik tevreden.”