Een pleister op de wonde leggen

“Dat Evi altijd veilig in de buurt van me bleef lopen zag ik meer als karakter van mijn kindje,” vertelt Irma over haar dochter, “dat associeerde ik niet met slecht zicht.” Bij haar oogcontrole op het consultatiebureau bleek dat Evi last had van slecht zien.  

Na een doorverwijzing constateerde Evi’s orthoptist dat haar linkeroog er slecht aan toe was. Zij kreeg met drie en een half jaar een bril aangemeten en er werd een occlusietherapie afgesproken: Evi moest haar betere oog af gaan plakken met een oogpleister. “Dat ik er zelf niks van gemerkt heb vind ik het ergste,” vind Irma, “zelf heb ik ook lenzen, dus een dochter met een bril verbaast me niet.  

Volgens Irma lijkt de meest gestelde vraag van de afgelopen jaren wel: “wanneer mag de pleister af?” Toch is voor haar dochter Evi het ‘plakken’ nooit een probleem geweest. Ze is er heel gemakkelijk in en wil haar oogpleister juist op naar school. “Op school heeft ze meer afleiding en lijkt voor haar de tijd sneller te gaan. En nu ze zelf klok kan lezen vraagt ze gelukkig niet meer wanneer hij af mag.” 

Haar eerste pleister gaf irritatie op de huid. Nu Evi extra zachte pleisters gebruikt is dat probleem over. Evi kreeg in het begin pleisters die ze te meisjesachtig vond. Ronja, haar orthoptist, gaf haar daarna pleisters met een ander motief er op.  Deze stoere plaatjes kon Evi veel beter waarderen. Evi heeft problemen met beide ogen en draagt ook een bril. “Ze heeft haar nieuwe bril zelf uit mogen zoeken, aldus Irma: “een petrolkleurige bril, niet te meisjesachtig. Net als de kleding die ze het liefste draagt: stoer. En die bril zet ze bij het wakker worden als eerste op en draagt ze de hele dag tot aan het slapen gaan.”