Linda Snoep (64) kreeg eind 2013 de diagnose eierstokkanker. “Als iemand dat tegen je zegt, stopt alles. ‘Ik ga dood!’ Dat was het eerste dat door me heenging.”
Linda Snoep
Foto: Wim Brinkman
Waar had je last van toen je naar je huisarts ging?
“Mijn symptomen leken te wijzen op een verstopping. Ik had een heel vol gevoel en mijn buik was opgezet. Die dikke buik hoorde, zo dacht ik, bij het ouder worden. Nou, dat bleek niet zo te zijn. Toen ik later ook nog heel erge buikpijn kreeg, stuurde mijn huisarts me voor een buikecho naar het ziekenhuis.”
Wat gebeurde daar?
“Degene die de echo maakte, zag direct dat er meer aan de hand was dan een verstopping. Hij gaf aan dat ik naar de gynaecoloog moest. Ik heb toen de huisarts gebeld voor een verwijzing, maar ze zei ‘kom maar even langs om te praten’. Dat vond ik vreemd want onze huisarts was altijd heel druk. Nu had ze ineens tijd.
Deze ziekte heeft me voorgoed veranderd
Toen ik daar zat, vertelde zij dat er eierstokkanker was geconstateerd. Zij verwees me door naar het Antoni van Leeuwenhoek (AVL) voor het afnemen van een biopt en aanvullend onderzoek. Al snel werd de diagnose bevestigd: eierstokkanker fase 3C.”
Voor welke behandeling is gekozen?
“Omdat de tumor vergevorderd was en er veel uitzaaiingen waren, kreeg ik eerst drie chemokuren. Drie weken na de laatste behandeling zou ik worden geopereerd. In die periode vroeg het behandelteam of ik mee wilde doen aan een trial met een HIPEC-behandeling. Tot op dat moment had ik eigenlijk altijd gedaan wat de artsen mij adviseerden.
Nu ging ik zelf onderzoeken wat die trial inhield. Bij een trial krijg je wel of juist niet de nieuwe behandeling. Ik wilde per se die behandeling en heb ervoor gekozen om naar het buitenland te gaan voor de operatie en de HIPEC-behandeling. De behandeling verliep goed. Inmiddels is dat ook in Nederland de standaardbehandeling voor vrouwen met eierstokkanker in stadium 3.”
Heb je na die operatie nog andere behandelingen gehad?
“Eenmaal terug in Nederland heb ik nog drie chemokuren gehad en daarna heb ik nog twee jaar speciale PARP-remmers geslikt. Die medicatie biedt een grotere overlevingskans met behoud van kwaliteit van leven. Dat geldt overigens ook voor de HIPEC.
Dit alles is nu alweer een paar jaar geleden en ik voel me nog altijd goed. Om eerlijk te zijn, geniet ik nu zelfs meer van het leven dan voorheen.”
Ik heb zelf de regie over mijn behandeling en over mijn leven genomen
Is het dan niet moeilijk om te leven met het idee dat de kanker terug kan komen?
“De kans is er natuurlijk altijd, maar niemand kan in de toekomst kijken. Het leven is minder vanzelfsprekend dan je denkt. Het klinkt heel clichématig maar zodra je beseft dat het ook anders had kunnen aflopen, kijk je ook anders naar het leven.
Plannen maken voor later, dat doe ik niet meer. Als ik iets graag wil, dan doe ik het nu. Misschien is er immers geen later. Vroeger was ik niet zo zelfbewust en vastbesloten. Deze ziekte heeft me voorgoed veranderd.”
Wat is voor jou uiteindelijk van levensbelang geweest?
“Ik heb zelf de regie over mijn behandeling en over mijn leven genomen. Door mij te verdiepen in de behandelmogelijkheden in binnen- en buitenland heb ik op dat moment kunnen kiezen voor de beste behandeling.”